بیا2یک وب باحال***

زمان چیز عجیبی است...
جلو می رود و دوست داشتنی ترین آدم های زندگیترا یا کهنه می کند یا عوض!
بعضی ها تغییر می کنند و یاحقیقت درونشان مشخص می شوددیر یا زود مشخص خواهد شدکه کدامشان ماندنی اند و کدامشان رفتنی من دعا می کنم زمان بگذرد و دنیا پر شود از آدم های واقعی
آدم هایی که نه زمان آنها را عوض کند نه زمین...

ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺟﻮﺭ ﺩﺭ ﻣﯽ ﺁﻳﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ،ﮔﺎﻫﯽ ﻧﻴﺰ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﻳﯽ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻳﺎﺑﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺟﻮﺭﺩﺭ ﻧﻤﯽ ﺁﻳﻨﺪ.
ﺑﺮﺧﯽ ﻭﻗﺖ ﻫﺎ ﻣﺎ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﻳﯽ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪﺩﻭﺳﺘﻤﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ،ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﻳﯽ ﻧﻴﺰ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪﺩﻭﺳﺘﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺍﻣﺎﻣﺎ ﺩﻭﺳﺘﺸﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ.
ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻧﯽ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻳﻢ ﻭ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩﺑﺮﻣﯽ ﺧﻮﺭﻳﻢ ، ﺍﻣﺎ ﺁﻧﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﮔﻢ ﻣﯽ ﻛﻨﻴﻢﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺭﻳﻢ !
ﮔﺎﻩ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﺧﻮﻳﺶ، ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺁﺭﺍﻳﻴﻢ، ﮔﺎﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﻳﺎﻓﺘﻦ‏« ﺍﻭ‏» ﺑﻪﺩﻧﺒﺎﻝ ﭘﻮﻝ، ﻋﻠﻢ، ﻣﻘﺎﻡ، ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﯽ ﺭﻭﻳﻢ ﻭﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻒ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﻳﻢ ﻭ ﺍﻣﺎ ‏«ﺍﻭ ‏» ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﻒ ﻣﯽ ﺩﻫﻴﻢ.
ﮔﺎﻫﯽ ﺍﻭﻳﯽ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﯼ ﺍﺣﺘﻴﺎﺟﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﺍﻭ ﺭﺍ
ﻛﺎﻣﻞ ﻧﻤﯽ ﻛﻨﯽ.
ﺗﻮ ﻗﻄﻌﻪ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﺍﻭ ﻧﻴﺴﺘﯽ، ﺗﻮ ﻗﺪﺭﺕ ﺗﻤﻠﻚ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﯼ.
ﮔﺎﻩ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺴﯽ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻣﯽ ﻛﻨﺪ ﻭ ﮔﺎﻫﯽ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺴﯽ ﺑﻪ ﺗﻮﻣﯽ ﺁﻣﻮﺯﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺎﺷﯽ، ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺑﯽ ﻧﻴﺎﺯ ﺍﺯ ﻗﻄﻌﻪ ﻫﺎﯼ ﮔﻢﺷﺪﻩ.
ﺍﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﺳﻔﺮ ﺭﺍ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﻨﯽ، ﺭﺍﻩﺑﻴﻔﺘﯽ، ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﯽ.

ﺍﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺁﻣﻮﺯﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻣﯽ ﻛﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ : " ﺷﺎﻳﺪ ﺭﻭﺯﯼ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺮﺳﻴﻢ "...، ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﻭ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ، ﻭ ﺁﻏﺎﺯﺭﺍﻩ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻳﻦ ﺁﻏﺎﺯ، ﺍﻳﻦ ﺯﺍﻳﺶ، ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺳﺨﺖ ﺩﺭﺩﻧﺎﻙ ﺍﺳﺖ.
ﺑﻠﻮﻍ ﺩﺭﺩﻧﺎﻙ ﺍﺳﺖ، ﻭﺩﺍﻉ ﺑﺎ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻛﻮﺩﻛﯽ ﺩﺭﺩﻧﺎﻙ ﺍﺳﺖ، ‌ ﻛﺎﻣﻞ ﺷﺪﻥﺩﺭﺩﻧﺎﻙ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﮔﺮﻳﺰﯼ ﻧﻴﺴﺖ.
ﻭ ﺗﻮ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ، ﻭ ﺭﺍﻩ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﯽ ﻭ ﻣﯽ ﺭﻭﯼ، ﻭ ﺩﺭﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻟﺖ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺯﺧﻤﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﺁﺑﺪﯾﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﯼﻭﻣﯽ ﺁﻣﻮﺯﯼ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﻧﺎﺷﻨﺎﺱ ﻧﻬﺮﺍﺳﯽ، ﺍﺯ ﻣﻘﺼﺪ ﺑﯽ ﺍﻧﺘﻬﺎ
ﻧﻬﺮﺍﺳﯽ، ﺍﺯ ﻧﺮﺳﻴﺪﻥ ﻧﻬﺮﺍﺳﯽ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﻭﯼ ﻭ ﺑﺮﻭﯼ ﻭ ﺑﺮﻭﯼ

ﺷﻞ ﺳﯿﻠﻮﺭ ﺍﺳﺘﺎﯾﻦ